Камянi. прошчы, узгоркi...
Слядок Божы
[У 2003 годзе грамадскае аб’яднанне “Этна-гістарычны цэнтр “Явар” даследаваў гэты камень.
Аб'ектам нашага даследавання стаў святы камень, які знаходзіцца проста на ўзараным полі каля вёскі Ператок Любанскага раёна. Гэты камень мае назву Слядок Божы або Божы камень. Пра яго напісана ў кніжцы Э.Ляўкова «Маўклівыя сведкі мінуўшчыны» 1992 года выдання. Аўтар лічыць, што камень трэба захаваць не толькі як культавы рарытэт, але і геалагічны помнік: ён аскепак дэвонскага пескавіку.](http://www.radzima.org/ru/object_comm/3692.html#comm5356)
Находится тут
Вживую выглядит еще интереснее, по-космически.
Самы вялікі камень Глыбоччыны — у «Цэнтры Еўропы»
Глыбокае ніколі не пагодзіцца, што Полацк, як «старэйшы брат», «валявым рашэннем», забраў у Глыбоцкага раёна «Цэнтр Еўропы» ды адзначыў яго ў сябе, і нідзе-небудзь, а ў самым цэнтры горада, побач з гатэлем Дзвіна...
Памятныя камяні і мячы паўсталі на месцы яшчэ адной бітвы часоў ВКЛ
Мемарыяльныя камяні і мячы-крыжы з'явіліся нядаўна на месцы бітвы каля вёскі Кушлікі на Полаччыне, дзе ў 1661 годзе нашы ваяры Казіміра Жаромскага і Стэфана Чарнецкага разбілі армію маскоўскага ваяводы Івана Хаванскага...
«Месцы сілы – гэта вызначаныя кропкі на Зямлі, дзе сфакусаваная моцная энергетыка. Гэтыя пункты таксама называюцца крышталямі, – павольна пачынае марынаваць нас Зміцер. – Калі падыходзіш да такога месца, звычайна пачынаеш адчуваць лёгкае галавакружэнне і мяккі ціск на верхавіну галавы. Энергетыка можа быць як станоўчай, так і адмоўнай. Таму нехта можа адчуць там прасвятленне, а кагосьці можа і званітаваць. Самае галоўнае – гэта тое, што месцы сілы дазваляюць чалавеку стаць шчырым з сабой. Але, каб усё гэта выпрабаваць, трэба наладзіцца: спачатку спытай, ці можаш ты тут знаходзіцца. Калі ў адказ адчуеш цеплыню, якая разліваецца ў сонечным спляценні, то ўсё добра. Рэлаксуй, і месца само дасць табе энергію і сілы».
Як сапраўдны інтэрнэт-чараўнік, Зміцер кажа, што каардынаты разнастайных месцаў сілы ёсць у сецiве. Трэба толькі ведаць, што з імі рабіць, а для гэтага і патрэбны «правадыр», то-бок ён. Па словах Нікуліна, некалькі гадоў ён працаваў намеснікам дырэктара ў буйной кампаніі, пакуль не задзяўбло – тады і вырашыў сур'ёзна заняцца эзатэрыкай, якую даўно любiў і вывучаў. Апрабаваўшы многія практыкі, прайшоўшы навучанне ў розных майстроў, ён стаў дзяліцца тым, што торкнула яго больш за ўсё, – паездкамі па месцах сілы. Свае справаздачы ён выкладае на сваім youtube-канале і на сайце.
