А ці не пагуляцца нам у "Транспартацыю"?
"Перавозка" адбылася!
На жаль, не магу дакладна падпісаць дзе хто, таму давайце падпісваць разам. Большыя па памеры (ня думайце, што па якасьці) я магу скінуць на мыла. Пішыце ў "Асабістыя паведамленьні".
1
2
Каманда Quartz. Другое месца ў роварах і дыск "Барадатага Грынвіча". Цікава, як яны яго дзяліць будуць? Дзякуй Dax'y за падказку
3
4
Адразу бачна - першыя.
5
Цікава, хто гэта?
6
7
8
Дзе будзем разьмяшчаць справаздачы і ўражаньні? Ці тут і на байтрансе, бо аўдыторыя ўсё ж розная. І ці не палічаць на байтрансе роварныя развагі за офтоп?
Трэба сказаць, у мяне былі неспрыяльныя стартавыя ўмовы. Спачатку я хварэў "нейкім вірусам", як сказала знаёмая лекарка, "якім шмат хто цяпер хварэе". Вірус прыканцы роварнага сэзону, калі апошнія дні можна з прыемнасьцю катацца, не ўзьдзеючы трохслойнай апранахі - гэта подла, тым больш што раней гэтая самая лекарка запэўнівала, што з такім здаровым ладам жыцьця ніякая трасца мяне ня возьме. У дактароў прафэсія такая – усіх запэўніваць.
У дзень перад "Перавозкай" я ў першы раз за тыдзень сеў на ровар. Гэтая працэдура і яе наступствы мне спадабаліся настолькі, што я вырашыў паехаць з працы дадому якой-небудзь невядомай дарогай. Зь невядомых дарог у Менску найлепшым варыянтам падаліся вуліцы Прамысловая і Сяліцкага. Асаблівасьці індустрыяльнаяга горадабудаўніцтва выліліся ў 60 км на сьпідомэтры і лёгкі not response у адказных канечнасьцях.
Працэс адсыпаньня перарваўся аб адзінаццатай дня "Перавозкі". Хуценька, як мне здалося, перакусіўшы, я заўважыў, што на гадзіньніку 12:38. Праз паўгадзіны спрынту ад Ясеніна да Багдановіча я быў на месцы збору. "Ну, цяпер ужо ня буду рвацца, - думаў я, - а проста пакатаюся ў сваё задавальненьне."
Як аказалася, думка была памылковай. Пачалося ўсё з арганізатара Валодзькі: ён у алімпійскім духу камандаваў: "Чык, падрыхтуйся да старту! ... 5!, 4!, 3!, 2!, 1!!! Старт!"
Я сказаў "Паехалі" і махнуў рукой... Вось толькі паехаў я раней, чым пасьпеў прыдумаць маршрут. КП "Гармата" каля Нацыянальнага музэя, мне здалося, самы блізкі і правільны. Культура прыцягвае.
Да гэтага я ня ўдзельнічаў у ніякіх спаборных мерапрыемствах, ну, можа, вакол школы бегалі, у сэнсе - у полі зроку фізрука бегалі, а за вуглом нясьпешна прагульваліся. Так што гэта не залічваецца. А тут усе панесьліся так, што прага лідарства прачнулася на падсьвядомым узроўні.
Гармата. Сьпіны канкурэнтаў. "Куды гэта яны?"- "Ну, відаць на Азгура." - "Дык яна зьлева." - "Тады на Румянцава." - "Дык і яна зьлева." На гэтым мы з судзьдзём вырашылі, што яны паехалі немаведама куды, а значыць у іх быў хітры плян.
Мой плян быў бясхітрасным, і да таго ж, закручаным. Гэта я зразумеў па дарозе на Азгура, узгадваючы месцазнаходжаньне вуліцы Румянцава.
На дарозе бонусная кропка на Кірава і 15 практычна халяўных хвілін. Патрэбная шыльда вісела за зялёнай засьцерагальнай будаўнічай сеткай і праглядалася толькі з скалочанага праходу для пешаходаў. Прыйшлося кідаць ровар і ўзгадваць добрым словам дасьціпнасьць арганізатараў.
Потым нейкая сіла пацягнула мяне ў адваротны ад Азгура бок, але тут насустрач пранеслася каманда “Кварц”, і я хуценька павярнуў на 180. Па Энгельса вылецеў на Першамайскую, завярнуў на Пуліхава і ўзгадаў, што ня ведаю, як зь яе трапіць на Азгура. Тут з двара вельмі дарэчы вылецела іншая каманда, і я скіраваўся па сьвежых сьлядах.
Вось Азгур, вось судзьдзя, а вось і цяжкае ўсьведамленьне, што Румянцава засталася ў супрацьлеглым ад астатніх кропак пункце, то бок трэба пілаваць назад. Або ня трэба? Каб доўга ня думаць, проста паехаў да ямы ад дому Янкі Купалы. Вось бы ён папрыкалываўся. І чым хутчэй разганяўся я з горкі Захарава, тым лепей разумеў, што паехаў ня дужа правільна - трэба злазіць з ровара і скакаць па прыступках.
І тут дарогу перагарадзіла будаўнічая агароджа. "Вось засада, - падумаў я, - няўжо прыйдзецца ў аб'езд?” Уфф - збоку сьцежка. Вось і шыльда. Крэмзаю. Зрываюся.
Фрунзэ. Зьлева пад'ём, сьпераду парк Горкага, справа праспэкт. А ну іх зьлева і справа. Гайда ў парк Горкага.
Хоба. Памылка. Усе адпачываюць, жуюць салодкую вату, дзеці гойсаюць на маленькіх машынках (вось адкуль аўтамабілісты растуць), і праз увесь гэты броўнаўскі рух ледзь пляцешся.
Вылятаю на Купалы, паварот на Першамайскую. Другі раз па той самай вуліцы. У мяне няма шанцаў.
Здуру павярнуў на Леніна. Еду і суцяшаю сябе тым, што на Ульянаўскай зацяжная горка, ну яе. На Аранскай каля Чэрвеньскага паскараюся на зялёны. Ну куды ты заміргаў, сабака?!.. Стаю, чакаю. Гэтыя наперад, гэтыя налева, цяпер гэтыя налева - можа, паспаць? А вось, нарэшце.
Выкручваю і станаўлюся на сьветлафоры з Маякоўскага. Масквіч ззаду нярвова бікае. Яму такія круцялі рабіць нельга, яму зайздросна. Купіў бы сабе ровар і езьдзіў бы як чалавек.
Маякоўскага, асабліва за Дзянісаўскай, - гонар айчынных сьцёкаўкладчыкаў. Выпадкова наехаў на адзін такі - і ледзь не паляцеў паперадзе ровара. А лётаць па правілах гульні не дазволена. Таму еду пасярэдзіне паласы і паказваю ўсім незадаволеным спалучэньнем пальцаў месца, на якім зьбіраюся фінішаваць.
У Лошыцы ўпэўнена кірую да галоўнай сядзібы і ледзь ня кідаюся лічыць вокны, як заўважаю, што дом 8-мы. А дзе дзясяты? А - гэты справа. І сажалка, трэба думаць, ззаду.
А вось пра абрыў я ня ведаў. Прытармазіў бы крыху пазьней...
Вельмі ўдала пасаджаны куст бэзу (відаць, арганізатары пастараліся:), прыходзіцца ісьці правяраць схаваныя за ім вокны. Запісваю на ўсякае ўсё вакенца на гарышчы. (Аказваецца, яно залічваецца!) І гэта, а што такое флігель?
Еду напрасткі на Сярова і баюся, а што там на полі пасьля восеньскіх дажджоў? Здораўская гразішча перад мастом, які, здаецца, хутка ўвогуле змые. Амэрыканскія горкі. Еду стоячы. Усё роўна весела. Зямля ў пераходзе пад чыгункай засланая слоем бітага шкла. Цікавы дызэйнэрскі ход. Бяру ровар на рукі (і саджу на плечы - жарт).
Па Асаналіева выяжджаю на Кіжаватава. Рызыкую. Збочваю ў двары, каб не рабіць круг па Каржанеўскага. Двор заканчваецца горкай і прыступкамі з паралельнай сьцежкай, на якую накіданы камякамі засохлы асфальт. Дрэнная звычка тармазіць пярэднім колам ледзь не запускае мяне ў космас другі раз за гадзіну.
Чаканыя прыемныя краявіды ўздоўж Лошыцкага вадасховішча аказаваюцца пэйзажам з высахлай сьмярдзючай ямінай. Два сустрэчныя сабакі неяк нездарова пасіўна рэагуюць на 25 км/г. Бягун своечасова ўхіляецца. Суцэльныя добрыя навіны.
Дваравая дзятва на Аістах кідаецца напераганкі. Даволі пасьпяхова. Зьмена расьце!
Пераяжджаю Казінца, пужаю сямейную пэнсіянэрскую пару і лячу па нейкай дарозе, як я думаю, да белай дачы. Празь некалькі мэтраў бачу гэтую дачу на гары зьлева. Ровар ня возьме. Крыўдую на арганізатараў, што трэба злазіць на ногі, якія між іншым ня надта ахвочыя хадзіць. Разварочваюся і еду назад, побач з прыступкамі сьцежка, па сьцежцы (чаму не па прыступках?) ідзе тая самая сямейная пара. Даганяю. Сямейная пара прынцыповая і са сьцежкі ня збочвае. Ер з вамі, еду па траве.
Блізка да вяршыні сустракаю Zoom'а. Перапісваю шыльду і зрываюся на фініш.
Заклапочанасьць твараў пасажыраў на прыпынку перадаецца і мне. Я раптам пачынаю сумнявацца, ці ўсё я праехаў. Дастаю і вывучаю маршрутны ліст. Здаецца, усё файна.
Абганяе тралік. З тралікамі праблема. Звычайна ў такіх сытуацыях кіроўцы (часьцей - кіроўчыхі), каля я пачынаю іх даганяць, пачынаюць думаць, што гэта я спэцыяльна зь імі спаборнічаю, і справа іхняга гонару -дагнаць і нэйтралізаваць. Тое здарылася і гэтым разам, таму прыйшлося разагнацца да нездаровай хуткасьці, каб у 27-га не засталося ніякіх шанцаў. Хаця ў яго была нязломная воля да перамогі, і на мосьце на ўніверы Культуры ён мяне абагнаў.
Ну а потым я яго за мостам. Соты ад спаборніцтва ўхіліўся.
З праспэкта выруліў на Валадарскага. Вось і парк. Вось і помнік Міцкевічу.
Еду і гадаю, колькі ўжо народу прыехала. Пад'яжджаю - пуста. У сэнсе Міцкевіч ёсьць, а больш нікога няма. "Няўжо ўжо ўсе паразьяжджаліся?" - прыгадваю я правілы “Адрыву”, дзе ёсьць дэдлайн. На ўсялякі выпадак запісваю час.
Празь дзесяць хвілін хваляваньня прыяжджае судзьдзя. Хваляваньне зьмяняецца іншым пачуцьцём. Гы. Прага лідарства задаволена паліць бабмбук, я высыхаю, пацягваю мінэралку, чакаю астатніх і пляную з тымі, хто ўжо прыехаў, спэцапэрацыі па раварызацыі ўсёй краіны.
Думаю, для пачатку трэба адмяніць зіму. Потым можна ўзяцца і за аўтамабілі.
